Januari 2010
Door: Willem
Blijf op de hoogte en volg Willem
23 Januari 2010 | Senegal, Fissel
Zoals dat wel vaker met goede voornemens voor het nieuwe jaar gebeurd, ben ik er niet in geslaagd om wat sneller een berichtje online te zetten. De drukke weken, samen met de bijhorende vermoeidheid maken dat ik er nu pas toe kom. De tijd is inderdaad voorbij gevlogen. Bovendien heeft een weekje ziek zijn ook voor uitstel gezorgd.
Maar laat me beginnen bij het einde van vorig jaar. Dit kon niet beter verlopen dan met een tussentijdse evaluatievergadering om terug te blikken op de laatste maanden, en vervolgens de rugzak te pakken om naar Gambia te trekken. Deze evaluatievergadering bleek niet alleen een goed instrument te zijn om mijn eigen prestaties te evalueren, maar ze gaf bovendien een goed beeld over de situatie waarin het centrum zich bevindt. Dit geeft ons meer houvast om naar de toekomst toe concretere doelstellingen naar voren te schuiven. Maar eerste de nodige rust, want de laatste weken van 2009 waren, mede door schoolopdrachten, zwaar.
Als “toerist” mag je maximaal 3 maand in Senegal verblijven. Ondermeer om die regel te omzeilen, maar ook om een weekje vakantie te nemen en op de hoogte te blijven van de activiteiten van de andere vrijwilligers, zijn we met 8 van de 9 Belgen, voor een weekje, naar Gambia getrokken. Hier zouden we bovendien ook nieuwjaar vieren. Een reis die wel een ervaring op zich te noemen is. Zo zijn we eerst individueel naar een toeristisch grensstadje (Toubacouta) gereden, om samen te komen en er enkele dagen te verblijven. Hier heb ik voor de eerste keer sinds aankomst in Senegal een djembé- optreden gezien! En ja het kriebelde wel, maar zelf gespeeld hebben we niet. We hebben er het middagmaal gegeten in het poepchique restaurant van een Gentenaar die momenteel aan het ijveren is voor een kleine toeristische luchthaven in de regio, en de Senegalezen” proper op hun eigen” vindt. (“Af en toe een geurtje, maar jah”). En op straat amuseerden we ons met het afwimpelen van alle Senegalese “gidsen” en het fotograferen van toeristen die vanuit hoge omgebouwde vrachtwagens geld naar kinderen gooiden. Stijlbreuk alom.
Na twee dagen kwam de (boot)reis, bestemming Banjul, de Gambiaanse hoofdstad. Nog voor het bereiken van de boot, werd de meerderheid onder ons opgelicht bij het wisselen van CFA’s in Dalashi’s. Hoewel dit niet voor enorme bedragen was, bracht dit de sfeer toch wat naar beneden. En de nieuwe cultuurshock met de Engelstalige afrikanen bracht hier niet veel verandering in. Al is cultuurshock mogelijk een te groot woord. Maar er is toch een groot verschil. Naast de taal zijn er de Amerikaanse bussen, het gedrag dat meer veramerikaniseerd is en een infrastructuur die beter in orde is dan in Senegal. Bovendien zorgt de Gambia hier duidelijk voor een vruchtbaardere grond. Al kan ik ook meteen besluiten dat ik het “echte” Gambia niet gezien heb. Tijdens deze 5 dagen hebben we enkel twee toeristische regio’s (Senegambia en Bakau) bezocht. En buiten de dagelijkse gevechten om de gidsen te ontlopen was er niet veel interculturele uitwisseling. Ik denk dat we allemaal wel wat nood hadden aan rust. In het begin leidden deze situaties tot frustraties, maar later werd de mantel der flauwe humor gehanteerd.
Meermaals werd volgende vraag geciteerd: “En, waar was jij met nieuwjaar?”. Wel ik zat onder een palmboom te genieten van de zon die onder ging in de woelige Atlantische oceaan. Ik zat aan de rand van een zwembad, in T-shirt en met een glas schuimwijn in de hand, te genieten van het vuurwerk. Ik was aan het wandelen tussen de apen, hyena’s, varanen en exotische vogels. Om van de onzichtbare slangen en krokodillen te zwijgen.
Na 5 dagen Gambia, werd er in één ruk teruggereden naar Fissel. Op zich geen grote afstand, maar dan hou je geen rekening met de slechte toestand van de Senegalese wegen. Om de reis wat te verlichten hebben 4 andere vrijwilligers de nacht in het centrum doorgebracht, om zo fris aan te komen in Dakar. Dit was tevens een ideale gelegenheid om Fissel aan hen voor te stellen. Al was ik achteraf wel blij om gewoon weer “thuis” en wat op mezelf te zijn. Het hoofd had zijn rustpauze gehad, maar het lichaam minder.
Terug in Fissel nam het wat tijd om terug in een goed werkritme te komen. Niet dat er niets te doen was. Maar veel uitdagingen liggen op reflectief niveau. Zoals het uitwerken van vormingen en de hervorming van het centrum. Iets concreet lag niet voorhanden. In tegenstelling tot de eerste maanden was ik het die met zijn vingers aan het draaien was en de animatoren die werkten. Deze fase van desoriëntatie was gelukkig van korte duur. En al gouw had ik de draad weer opgenomen. Zo heb ik de laatste weken de evaluatie van het bezoekersaantal van vorig jaar onder handen genomen. Als onderdeel van een mogelijke administratieve herstructurering. Kwestie van toch een beetje efficiëntie voor te stellen. Al is het aan de animatoren om te bepalen of mijn voorstellen nuttig zijn.
De snelle start was echter ook een valse start. Want na 2 weken gaf het lichaam een duidelijke waarschuwing dat het rust nodig had. Ik heb dan ook een 4 tal dagen thuis doorgebracht. Wat nodig was en ook deugd deed. Maar tegelijk bleef het hoofd maar doorgaan. Sinds het bezoek aan Gambia heb ik 5 boeken (2000blz), waarvan de helft Engelstalig, uitgelezen. En nog bleef het hoofd door gaan. Nu de energie teruggekeerd is, kan ik deze energie ook positief omzetten. Zo liggen er nog veel uitdagingen klaar, en zijn de eerste informatica- vormingen van start gegaan. Zoals verwacht vliegt de tijd.
Door het ziek zijn ben ik de laatste tijd wel minder buitenshuis gekomen. Wat jammer is, want ik heb hier nog veel te ontdekken. Hier probeer ik (zoals steeds) nog meer werk van te maken. Al is het onmogelijk om met alle aspecten van dit leven in contact te komen. Dit weet ik wel, maar anderzijds liggen de ervaringen er voor het rapen. Het zal wel duidelijk zijn dat ik hier een geweldige tijd beleef.
Ik ga het hierbij houden, want ik heb de laatste weken al veel geschreven. (Hoofdzakelijk schoolwerk en persoonlijke reflecties.) Maar ik probeer dit te compenseren met enkele foto’s die te vinden zijn op picasaweb.google.com/willem.gordts .
Tot slot een laatste fait divers: Gisterenavond is Mbaye Diouf, een neef die in hetzelfde huis verblijft, voor het eerst vader geworden van een gezonde jongen. Hoewel deze baby een “accidentje” was, en hij niet meer samen is met de moeder, heeft hij zich voorgenomen om zijn verantwoordelijkheid als vader op te nemen.
Groetjes,
Willem
Maar laat me beginnen bij het einde van vorig jaar. Dit kon niet beter verlopen dan met een tussentijdse evaluatievergadering om terug te blikken op de laatste maanden, en vervolgens de rugzak te pakken om naar Gambia te trekken. Deze evaluatievergadering bleek niet alleen een goed instrument te zijn om mijn eigen prestaties te evalueren, maar ze gaf bovendien een goed beeld over de situatie waarin het centrum zich bevindt. Dit geeft ons meer houvast om naar de toekomst toe concretere doelstellingen naar voren te schuiven. Maar eerste de nodige rust, want de laatste weken van 2009 waren, mede door schoolopdrachten, zwaar.
Als “toerist” mag je maximaal 3 maand in Senegal verblijven. Ondermeer om die regel te omzeilen, maar ook om een weekje vakantie te nemen en op de hoogte te blijven van de activiteiten van de andere vrijwilligers, zijn we met 8 van de 9 Belgen, voor een weekje, naar Gambia getrokken. Hier zouden we bovendien ook nieuwjaar vieren. Een reis die wel een ervaring op zich te noemen is. Zo zijn we eerst individueel naar een toeristisch grensstadje (Toubacouta) gereden, om samen te komen en er enkele dagen te verblijven. Hier heb ik voor de eerste keer sinds aankomst in Senegal een djembé- optreden gezien! En ja het kriebelde wel, maar zelf gespeeld hebben we niet. We hebben er het middagmaal gegeten in het poepchique restaurant van een Gentenaar die momenteel aan het ijveren is voor een kleine toeristische luchthaven in de regio, en de Senegalezen” proper op hun eigen” vindt. (“Af en toe een geurtje, maar jah”). En op straat amuseerden we ons met het afwimpelen van alle Senegalese “gidsen” en het fotograferen van toeristen die vanuit hoge omgebouwde vrachtwagens geld naar kinderen gooiden. Stijlbreuk alom.
Na twee dagen kwam de (boot)reis, bestemming Banjul, de Gambiaanse hoofdstad. Nog voor het bereiken van de boot, werd de meerderheid onder ons opgelicht bij het wisselen van CFA’s in Dalashi’s. Hoewel dit niet voor enorme bedragen was, bracht dit de sfeer toch wat naar beneden. En de nieuwe cultuurshock met de Engelstalige afrikanen bracht hier niet veel verandering in. Al is cultuurshock mogelijk een te groot woord. Maar er is toch een groot verschil. Naast de taal zijn er de Amerikaanse bussen, het gedrag dat meer veramerikaniseerd is en een infrastructuur die beter in orde is dan in Senegal. Bovendien zorgt de Gambia hier duidelijk voor een vruchtbaardere grond. Al kan ik ook meteen besluiten dat ik het “echte” Gambia niet gezien heb. Tijdens deze 5 dagen hebben we enkel twee toeristische regio’s (Senegambia en Bakau) bezocht. En buiten de dagelijkse gevechten om de gidsen te ontlopen was er niet veel interculturele uitwisseling. Ik denk dat we allemaal wel wat nood hadden aan rust. In het begin leidden deze situaties tot frustraties, maar later werd de mantel der flauwe humor gehanteerd.
Meermaals werd volgende vraag geciteerd: “En, waar was jij met nieuwjaar?”. Wel ik zat onder een palmboom te genieten van de zon die onder ging in de woelige Atlantische oceaan. Ik zat aan de rand van een zwembad, in T-shirt en met een glas schuimwijn in de hand, te genieten van het vuurwerk. Ik was aan het wandelen tussen de apen, hyena’s, varanen en exotische vogels. Om van de onzichtbare slangen en krokodillen te zwijgen.
Na 5 dagen Gambia, werd er in één ruk teruggereden naar Fissel. Op zich geen grote afstand, maar dan hou je geen rekening met de slechte toestand van de Senegalese wegen. Om de reis wat te verlichten hebben 4 andere vrijwilligers de nacht in het centrum doorgebracht, om zo fris aan te komen in Dakar. Dit was tevens een ideale gelegenheid om Fissel aan hen voor te stellen. Al was ik achteraf wel blij om gewoon weer “thuis” en wat op mezelf te zijn. Het hoofd had zijn rustpauze gehad, maar het lichaam minder.
Terug in Fissel nam het wat tijd om terug in een goed werkritme te komen. Niet dat er niets te doen was. Maar veel uitdagingen liggen op reflectief niveau. Zoals het uitwerken van vormingen en de hervorming van het centrum. Iets concreet lag niet voorhanden. In tegenstelling tot de eerste maanden was ik het die met zijn vingers aan het draaien was en de animatoren die werkten. Deze fase van desoriëntatie was gelukkig van korte duur. En al gouw had ik de draad weer opgenomen. Zo heb ik de laatste weken de evaluatie van het bezoekersaantal van vorig jaar onder handen genomen. Als onderdeel van een mogelijke administratieve herstructurering. Kwestie van toch een beetje efficiëntie voor te stellen. Al is het aan de animatoren om te bepalen of mijn voorstellen nuttig zijn.
De snelle start was echter ook een valse start. Want na 2 weken gaf het lichaam een duidelijke waarschuwing dat het rust nodig had. Ik heb dan ook een 4 tal dagen thuis doorgebracht. Wat nodig was en ook deugd deed. Maar tegelijk bleef het hoofd maar doorgaan. Sinds het bezoek aan Gambia heb ik 5 boeken (2000blz), waarvan de helft Engelstalig, uitgelezen. En nog bleef het hoofd door gaan. Nu de energie teruggekeerd is, kan ik deze energie ook positief omzetten. Zo liggen er nog veel uitdagingen klaar, en zijn de eerste informatica- vormingen van start gegaan. Zoals verwacht vliegt de tijd.
Door het ziek zijn ben ik de laatste tijd wel minder buitenshuis gekomen. Wat jammer is, want ik heb hier nog veel te ontdekken. Hier probeer ik (zoals steeds) nog meer werk van te maken. Al is het onmogelijk om met alle aspecten van dit leven in contact te komen. Dit weet ik wel, maar anderzijds liggen de ervaringen er voor het rapen. Het zal wel duidelijk zijn dat ik hier een geweldige tijd beleef.
Ik ga het hierbij houden, want ik heb de laatste weken al veel geschreven. (Hoofdzakelijk schoolwerk en persoonlijke reflecties.) Maar ik probeer dit te compenseren met enkele foto’s die te vinden zijn op picasaweb.google.com/willem.gordts .
Tot slot een laatste fait divers: Gisterenavond is Mbaye Diouf, een neef die in hetzelfde huis verblijft, voor het eerst vader geworden van een gezonde jongen. Hoewel deze baby een “accidentje” was, en hij niet meer samen is met de moeder, heeft hij zich voorgenomen om zijn verantwoordelijkheid als vader op te nemen.
Groetjes,
Willem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
