Biram Toubab Diouf

Gegroet achterblijvers,
Een eerste berichtje uit het niet zo verre Fissel. (Met internet ligt heel de wereld aan je voeten)
Hier gaat alles goed. De hitte is al draagelijk aan het worden, de natuur is prachtig en de mensen zijn sympathiek. Althans in Fissel.
Aankomen op de luchthaven in Dakar was werkelijk een schok. Niet alleen de warmte, maar ook de mensen, de gebouwen, de voertuigen, de dieren,… Alles is anders en toch niet zo onbekend. Gelukkig dat er een busje van de VIAVIA (ons hotel) klaar stond om ons op te pikken, want anders waren we verloren gelopen. Niet dat de luchthaven zo groot is, maar er gebeurt zo veel!
De eerste dagen in Dakar verliepen moeizaam. Door de warmte verliep het slapen moeizaam, moesten we continu drinken en waren we snel vermoeid. Gewoon al op straat rondlopen (om bijvoorbeeld een stuk fruit te kopen of naar de bank te gaan) was heel overweldigend. In Senegal leeft iedereen op straat. Er valt dan ook enorm veel te zien. Allerhande marktkramers, bedelaars, kinderen die naar school trekken, dieren, vrouwen die water dragen enz. Een beetje het stereotype beeld dat werkelijkheid wordt.
Na de VIAVIA (wat eigenlijk een westerse schuilplaats was) zijn we met drie van de negen naar Enda Ecopole getrokken. Dit is de organisatie waarvoor ik zal werken. De twee andere vrijwilligers (Maarten en An) zullen in de hoofdzetel in Dakar werken, terwijl ik naar Fissel trek. Voor drie dagen heb ik hier mee mogen observeren. En dat was de moeite! Drukte alom. Maar ook veel armoede, veel kleur, veel animatie en geen stilte. Zelfs om vijf uur ‘s ochtends werd ik gewekt door de lokale Marabout (of zijn cassettetje).
Van lokale werkingen heb ik vooral het atelier (waar kleine blikken autootjes, maar ook ware kunstwerken uit afval vervaardigd worden) en een school in de sloppenwijk bezocht. De jongeren die hier terechtkomen zijn vaak jongeren die gevlucht zijn van het platte land, en hier bij de grote hoop terecht zijn gekomen. Ik kan hier nog veel blijven vertellen, maar veel interessanter zal de blog van Maarten en An zijn.
Na 6 dagen Dakar mocht ik dan eindelijk naar Fissel. Wat een verademing! Eindelijk rust, eindelijk lucht, eindelijk oprechte interesse in je verblijf. Maar ook wel vroeg donker. Ik verblijf bij de familie Diouf. Of toch in één van de huizen van de familie. (Het begrip familie is hier wat anders dan in België) Elke dag kom ik nog andere familieleden tegen… Maar deze mensen zijn heel open en sympathiek. Net als de meeste mensen hier. Maar het echte leven moet nog van start gaan. De scholen zijn nog maar net begonnen, de vormingen moeten nog van start gaan en ik moet voorlopig zelf mijn plan wat trekken. Maar dat komt wel goed.
De lokale voetbalcompetitie, de markten en het nieuwe natuurlijke meer vormen echter geen geheim meer voor me. Alhoewel. Het beloofd boeiend te worden.
Ik weet niet of ik zeer regelmatig iets zal bloggen. Ik denk dat ik ook pas eind deze week foto’s begin te trekken (als ik wat gekend ben). Dus daarop zullen jullie ook nog even moeten wachten. Maar alleszins veel groetjes, en tot de volgende!